PRZEDSZKOLAK

nr 5 / 2022/2023

DZIELIMY  SIĘ  WIEDZĄ:

 

WSPÓŁPRACA RODZICÓW Z NAUCZYCIELEM
WARUNKIEM POZNANIA DZIECKA

 

            Warunkiem prawidłowej i pełnej realizacji celów, zadań i funkcji przedszkola jest pozyskanie do współpracy rodziny, podstawowego środowiska wychowawczego dziecka. Dopiero zgodne współdziałanie obu tych środowisk może zapewnić właściwe warunki prawidłowego wychowania i pobudzania rozwoju dziecka. Stroną, która ma obowiązek inicjowania i rozwijania tych kontaktów powinno być – z racji swego powołania i kompetencji osób w nim pracujących – przedszkole.

Nie może ono dobrze wychowywać dzieci, gdy nie zdobędzie dla tej sprawy rodziców i nie włączy ich w osiąganie wspólnych celów. Zazwyczaj nie jest to trudne, ponieważ wielu rodziców przejawia duże zainteresowanie rozwojem dziecka i chęć jego wspomagania. Rodzice mają też w większości przypadków pozytywny stosunek do przedszkola. Przedszkole powinno to jak najlepiej wykorzystać do nawiązania ścisłej współpracy, opartej na wzajemnym zrozumieniu i życzliwości oraz zasadach partnerstwa. Na współpracę przedszkola z rodzicami ma wpływ wiele czynników m.in. wzajemne wobec siebie postawy i oczekiwania. Obustronne ich poznanie może pomóc w określeniu wspólnych celów wychowawczych, przyczynić się do przyjęcia celów jednej strony przez drugą oraz do racjonalnego podziału obowiązków między dom rodzinny dziecka, a przedszkole. Współpraca z rodzicami stwarza szansę wspólnego pokonywania powstałych trudności. Dobre współdziałanie to także możliwość promowania placówki oraz uzyskania pewnej pomocy ze strony rodziców, którzy dostrzegając zaangażowanie nauczycieli, podejmują różne działania na rzecz przedszkola. Współdziałanie nauczycieli i rodziców to możliwość lepszego poznania się, działania w miłej i serdecznej atmosferze.

            Przeciętnemu rodzicowi trudno jest włączyć się w proces edukacji dziecka, bez ścisłej współpracy z nauczycielem, szkoła wychodzi z pomocą rodzicom włączając ich w różne formy pracy. To nauczyciele poszukują najbardziej efektywnych form, aby za ich pomocą włączyć rodziców w pracę na rzecz grupy rówieśniczej. Ważnym elementem współpracy powinna być pedagogizacja rodziców i nie może być zdarzeniem jednorazowym, a raczej pewnym procesem w ciągu, którego rodzic zostanie wzbogacony w wiedzę, która umożliwi mu lepsze poznanie potrzeb i możliwości swojego dziecka. Dobra współpraca nauczyciela z rodzicami, wzajemna akceptacja i zrozumienie procentują w efektach oddziaływań edukacyjnych. Dzięki tego typu spotkaniom zostanie nawiązany bliski kontakt z rodzicami i zdecydowanie bardziej serdeczny ich stosunek do przedsięwzięć i zamierzeń nauczyciela.

Dobra współpraca wychowawcy z rodzicami i opiekunami dziecka polega na ciągłym, wzajemnym uzupełnianiu się. Właściwe współdziałanie powinno polegać na wspólnej organizacji procesu wychowania w szkole i w domu rodzinnym poprzez podwojenie sytuacji wychowawczych, ich zróżnicowanie, ujednolicenie sposobu oddziaływań, metod nagradzania i karania, roztaczania kontroli, pobudzenia do działań pożądanych.

Bardzo ważne jest ujednolicenie lub wyrównanie sprzecznych niejednokrotnie wymagań stawianych dzieciom przez wychowawców i rodziców, zwłaszcza w dziedzinie wychowania moralnego, społecznego, estetycznego, a więc w sferze oddziaływań kształtujących u dzieci określone wartości, oceny, zasady, normy. Skutki niejednolitych oddziaływań wychowawczych prowadzą w konsekwencji do przeżywania przez dzieci zachwiania poczucia uznawanych dotąd norm, zasad i wartości. 

Współpraca wychowawców z rodzicami i opiekunami dzieci stwarza wiele możliwości ujednolicenia ich poglądów na sprawy związane z wychowaniem. Ponadto wzajemne kontakty pozwalają przekonać się, iż można stosować w miarę zgodne oddziaływania wychowawcze. W ten sposób zmniejsza się tradycyjny dystans między wychowawcami - nauczycielami a rodzicami. Ważne jest także stwarzanie właściwej atmosfery wychowawczej zarówno przez wychowawców jak i rodziców. Oczywiście stworzenie takiej atmosfery wymaga czasu i cierpliwości.

 

Cele i zakres współpracy przedszkola z rodziną

            Współpraca nauczyciela z rodzicami jest niezbędnym warunkiem powodzenia pracy wychowawczo– dydaktycznej. Od chwili przekroczenia przez dziecko progu przedszkola - cel pracy pedagogicznej przedszkola i cel rodzinny staje się wspólny. Z wychowawczego punktu widzenia jest bardzo pożądane, aby te dwa najważniejsze ogniwa działały wspólnie, wzajemnie się uzupełniając. Bowiem tylko wtedy istnieje szansa uformowanie dobrego, mądrego i wrażliwego, młodego człowieka. Współpraca z rodzicami wynika z konieczności niesienia pomocy rodzinie w spełnieniu jej funkcji wychowawczych oraz z potrzeby ujednolicenia kierunku wpływów przedszkola i domu. Zakres tej współpracy obejmuje:

• starania o zapewnienie warunków prawidłowego rozwoju człowieka,
• inicjowanie poczynań pedagogicznych rodziców,
• oddziaływanie na postawy rodzicielskie,
• podnoszenie kultury pedagogicznej i poszerzanie wiedzy rodziców o rozwoju i wychowaniu w okresie dzieciństwa,
• pomoc rodziców w ulepszaniu pracy przedszkola.

Pamiętając o tym, że rodzina zaspokaja podstawowe potrzeby małego dziecka, do których należą m.in. potrzeba miłości, przynależności, akceptacji, bezpieczeństwa, kontaktu emocjonalnego, aktywności, samodzielności przedszkole ściśle współpracuje z domem rodzinnym wychowanków. Małemu dziecku, zależnemu całkowicie od dorosłych, właśnie dorośli tworzą dobre lub złe warunki rozwoju i wychowania. Współpracy przedszkola z domem rodzinnym powinna towarzyszyć troska o przyszłe losy dziecka, o zaspokojenie jego aktualnych różnorodnych potrzeb i o jego wychowanie. Przedszkole musi dołożyć starań, aby rodzice stali się jego sojusznikami w sprawach zdrowia i bezpieczeństwa dzieci, respektowali skierowania do poradni specjalistycznych, a także wspierali inne działania stymulujące jego wielostronny rozwój. Dlatego też rodzice współuczestniczą w organizowaniu edukacji a nauczycielki wspomagają działania wychowawcze rodziców poprzez:

• dostarczanie wiedzy pedagogicznej i uwrażliwianie na potrzeby i możliwości dziecka,
• informowanie na bieżąco o postępach bądź trudnościach dzieci,
• wskazywanie osiągnięć, powodzeń, podejmowanych prób,
• uzgadnianie wspólnie z rodzicami kierunku oddziaływań wychowawczych i dydaktycznych,
• aktywne uczestnictwo w uroczystościach i imprezach organizowanych na terenie przedszkola,
• możliwość obserwowania dzieci w trakcie zajęć z całą grupą,
• stworzenie klimatu wzajemnego zaufania i szacunku we wspólnych kontaktach.

Zadaniem przedszkola jest wzmacnianie uczuciowych więzi między dzieckiem a jego rodzicami, budzenie zainteresowania rodziców światem dziecięcych przeżyć, a więc także tym wszystkim, co dzieje się w przedszkolu a wprowadza dziecko w życie społeczne, kształtuje podstawy jego charakteru, wzbudza zaciekawienie przyrodą, sztuką pobudza wyobraźnię i potrzebę tworzenia. Swoje cele wychowawcze osiąga przedszkole stawiając i oczekując od rodziców spełnienia różnych wymagań i zadań. Inicjuje ich zamierzenia pedagogiczne związane np. z urządzeniem dziecku w domu własnego kącika lub z wdrażaniem do pomocy w drobnych pracach domowych. Na właściwe zorganizowanie współpracy przedszkola z rodzicami zasadniczy wpływ ma życzliwy i partnerski stosunek nauczycieli i rodziców oraz wzajemne zrozumienie. Dobrze zorganizowana współpraca przedszkola z rodzicami jest jednym z istotnych czynników osiągania przez przedszkole dobrych wyników w pracy opiekuńczej i wychowawczo– dydaktycznej oraz przyczynia się do niwelowania wielu problemów w domu. W każdej placówce przedszkolnej wśród rodziców znajdują się tacy, którzy żywo zainteresowani wychowaniem swych dzieci sami dążą do nawiązania jak najbliższych kontaktów z nauczycielem. Są jednak i tacy, którzy tych kontaktów unikają. Niezależnie od inicjatywy rodziców, każdy nauczyciel musi zabiegać o porozumienie się z nimi dla dobra dzieci, które wspólnie wychowuje dom i przedszkole. W związku z powyższym pragnieniem jest aby rodzice i nauczyciele łączyli swoje serca i siły w procesie dydaktyczno– wychowawczym i aby ich wzajemne działania uzupełniały się dla dobra dziecka i lepszego jego poznania.                                                                          

Literatura:
"Podstawy pedagogiki przedszkolnej" M. Kwiatkowska

"Współpraca przedszkola z rodzicami" A. Sawicka

 

COŚ  DLA  PRZEDSZKOLAKA:

 

Z okazji Karnawału polecamy taneczną piosenkę „Bananowa Piosenka”:

https://www.youtube.com/watch?v=TY9bd5kt4rY

 

Lubię jeść, jeść, jeść,
Lubię jeść banany, banany nany
Banany nany, nany, nany lubię jeść.
Kocham banany, banany nany
Banany nany, nany, nany kocham jeść.

I love banana, banana nana
Banana nana, nana, nana, nana na.
Banana nana, nana banana
Banana nana, nana, nana muszę zjeść.

Raz, dwa… raz, dwa, trzy… mniam!

I znów chcę, chcę, chcę…

I znów chcę banany, banany nany
Banany nany, nany, nany chcę znów jeść.
 

Kocham banany, banany nany
Banany nany, nany, nany kocham jeść.

I love banana, banana nana
Banana nana, nana, nana, nana na.
Banana nana, nana banana
Banana nana, nana, nana muszę zjeść.

Raz, dwa… raz dwa trzy… mniam!

 

Jeszcze zjem, zjem, zjem,
Jeszcze zjem banany, banany nany
Banany nany, nany, nany jeszcze zjem.
Kocham banany, banany nany
Banany nany, nany, nany kocham jeść.

I love banana, banana nana
Banana nana, nana, nana, nana na.
 

Banana nana, nana banana
Banana nana, nana, nana muszę zjeść.

 

I love banana, banana nana
Banana nana, nana, nana, nana na.
Banana nana, nana banana
Banana nana, nana, nana muszę zjeść.

Raz, dwa… raz dwa trzy… mniam!

 

 

PRZEDSZKOLNA  KUCHNIA  POLECA:      

Dzisiaj proponujemy chlebek bananowy.

Aby upiec taki chlebek potrzebujemy:

- 3 bardzo dojrzałe banany

- 100g masła

- 1 jajko

- pół szklanki cukru

- cukier wanilinowy

- 1,5 szklanki mąki pszennej

- 1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

- szczypta soli

 

Jeśli ktoś ma ochotę można też dodać:

- 2 łyżki czarnego kakao

- skórkę z jednej pomarańczy

-około 1,5 łyżki przyprawy korzennej

i wtedy ciasto ma smak „świąteczny” – podobny do piernika ;).

            Wszystkie suche składniki mieszamy w osobnej misce. W drugiej misce rozgniatamy widelcem banany na papkę. Do bananów dodajemy jajko i roztopione masło – wszystko mieszamy. Do tej masy dodajemy suche składniki. Wszystko można wymieszać łyżką. Gotową masę wylewamy do keksówki. Ciasto pieczemy w 180 stopniach aż do suchego patyczka (około pół godziny).

SMACZNEGO J !!!

INFORMACJE:

 

Dziękujemy za artykuły papiernicze i higieniczne, które stale dostarczacie Państwo do przedszkola.

 

 

3/2022/2023

DZIELIMY  SIĘ  WIEDZĄ:

Zabawy doskonalące spostrzegawczość wzrokową

 

„Percepcja wzrokowa (...) jest zdolnością do rozpoznawania i rozróżniania bodźców wzrokowych a także do ich interpretowania przez odniesienie do poprzednich doświadczeń” (Frostig i Horne, 1989).

 

Wzrok jest jednym z najważniejszych zmysłów, jakie posiada człowiek. To dzięki niemu zapamiętujemy, rozpoznajemy i przypominamy sobie różne rzeczy.  Już od najmłodszych lat pozwala się uczyć i poznawać świat. Prawidłowo rozwinięta percepcja wzrokowa (tj. zdolność do rozpoznawania i rozróżniania bodźców wzrokowych a także do ich interpretowania przez odniesienie do poprzednich doświadczeń) pozwala dzieciom nauczyć się czytać i pisać. Gdy jednak w obszarze percepcji wzrokowej dochodzi do zaburzeń, należy szybko działać zwłaszcza w przypadku małych dzieci w wieku przedszkolnym.

Większość a nawet jak podają dane ponad 80 % informacji o otoczeniu, które docierają do mózgu pochodzi z oczu. Dlatego nawet małe zaburzenie dobrego widzenia ma duży wpływ na rozwój i naukę dzieci. To właśnie poprzez zabawę mogą śmiało wspomagać rozwój widzenia, bo nabywanie nowych doświadczeń i rozwój procesów poznawczych zachodzi naturalnie.

Percepcja wzrokowa, czyli odbieranie i przetwarzanie bodźców wzrokowych, z poziomu zmysłowego, zachodzi w obszarze poznawczym. Podczas zabawy, jedzenia lub innych czynności dziecko widzi i zapamiętuje przedmioty i ich cechy. Zwraca szczególną uwagę na te z zabawek czy ich właściwości, które wyjątkowo go bawią i wyróżniają się. Chcąc rozwinąć pamięć wzrokową dziecka i poszerzać jego poznanie świata powinniśmy wykorzystać naturalny sposób zabawy dzieci.

Pracując z dziećmi nad rozwijaniem percepcji wzrokowej, ćwiczymy wiele umiejętności niezbędne w późniejszym wieku. Do najważniejszych z tych umiejętności należą: umiejętność ujmowania zależności między całością obrazu i jego elementami składowymi, np. podczas układania puzzli, przy odtwarzanie wzorów geometrycznych. Umiejętność szybkiego rozpoznawania obrazów wzrokowych poprzez rozpoznawanie obrazków, wzorów. Dla sprawnego czytania konieczne jest szybkie rozpoznawanie znaków literowych. Umiejętność różnicowania bardzo podobnych obrazów wzrokowych. Celowi temu służą przede wszystkim różnego rodzaju „dobieranki”, w których dziecko wybiera jednakowe obrazki spośród kilku podobnych, oraz ćwiczenia polegające na wyszukiwaniu różnic między podobnymi obrazkami. Kształtowanie umiejętności orientacji przestrzennej. Umiejętność przenoszenia następstwa czasowego na kolejność uszeregowania elementów w przestrzeni. Uczymy przy tym dziecko, że początek szeregów poziomych jest z lewej strony, a pionowych z góry, oraz wyrabiamy nawyk śledzenia poziomych szeregów od strony lewej do prawej. Ćwiczeniami wspomagającymi są, np. układanie w szeregi obrazków według kolejności, w której były pokazywane, ćwiczenia manualne, w których dziecko tworzy różne wzory w formie poziomych szlaczków. Umiejętność spostrzegania istotnych cech form geometrycznych, abstrakcyjnych przy pomocy ilustracji. Oczywiście wszystkie ćwiczenia dostosowuje się do wieku, możliwości oraz poziomu zaburzenia.

 Proponowane niżej ćwiczenia wzrokowe i zabawy rozwijają:

• pamięć wzrokową
• koordynację wzrokowo – ruchową

 

1. Układanie figur, kształtów, szeregów

• układanie wg wzoru (musimy przygotować wcześniej dwa komplety kolorowych figur np., wyciętych z kartonu). Układamy przed dzieckiem wzór ze „swojego” kompletu, np. czerwony trójkąt - żółte koło - niebieski kwadrat – czerwony kwadrat itd., następnie dziecko musi ułożyć taki sam wzór jak nasz;
• układanie z pamięci (układamy wzór, prezentujemy go dziecku przez pewien czas, np. 20 sekund i prosimy, aby uważnie się przyjrzało i postarało zapamiętać. Następnie składamy wzór, a dziecko odtwarza go z pamięci (wykorzystując do tego figury ze swojego kompletu).

2. Składanie pociętych obrazków

• wg wzoru (np. przecięte na kilka części dwie identyczne kartki pocztowe – rodzic układa swoją jako wzór, a następnie to samo robi dziecko)
• bez wzoru (można tu wykorzystać różne obrazki, pocztówki, zdjęcia – pocięte na kawałki)


3. Uzupełnianie braków na obrazkach
Można w tym celu wykorzystać gotowe obrazki dostępne w Internecie, na których brakuje pewnych części – zadaniem dziecka jest rozpoznanie i nazwanie brakujących części/przedmiotów (np. brak nosa w rysunku twarzy).


4.Wyodrębnianie różnic miedzy obrazkami
Można wykorzystać obrazki dostępne 
w dziecięcych gazetkach (zadaniem dziecka jest znaleźć różnice między obrazkami – ich ilość jest zazwyczaj określona, np. 5 różnic)

5. Różnicowanie położenia figur/elementów w przestrzeni
Co jest blisko a co daleko? (np. podczas spaceru)

6. Wzrokowe rozpoznawanie kierunku ułożenia strzałek
Wcześniej warto narysować na kartce kilkanaście strzałek w różnym kierunku, kształtowanie pojęć kierunku w górę, w dół, w prawo, w lewo, skośnie w lewy górny róg, skośnie w prawy dolny róg, itd. („pokaż mi te strzałki, które są skierowane w prawą stronę”)

7. Układanie obrazków po lewej i po prawej stronie
Przy wykorzystaniu stołu/biurka/kartki (można poprowadzić umowną granicę, np. położyć długą linijkę na środku biurka i poprosić dziecko aby po lewej stronie ułożyło, np. czerwone klocki a po prawej zielone) 


8. Dobieranie wyrazów do obrazków
Rodzic przygotowuje kilka obrazków, na których są np. sprzęty domowe, zwierzęta, zawody (ważne aby na obrazku był jeden element) a następnie podpisy (nazwy tych przedmiotów). Zadaniem dziecka jest właściwe przyporządkowanie nazwy do obrazka.

9. Układanie puzzli
Najpierw z dużych puzzli, potem z coraz mniejszych (stopniowo zwiększamy również liczbę elementów).

10. Przerysowanie prostych figur i kształtów (koło, trójkąt)
Najpierw w oparciu 
o prezentowany wzór, potem z pamięci – prezentujemy wzór przez kilka sekund potem chowamy go i dziecko rysuje z pamięci (ćwiczenie to rozwija również pamięć wzrokową bezpośrednią).

11. Opisywanie obrazków
Analiza tego, co się na nich dzieje, kto jest na obrazku, co robią osoby na danym obrazku (obrazki z książek, dziecięcych gazet).

12. Wyszukiwanie elementów na obrazku lub w otoczeniu
Według nazwy („czy jest na tym obrazku jakieś zwierzę?”, „pokaż mi na tym zdjęciu wszystkie dzieci, które mają czapki”) lub według położenia („pokaż mi coś, co leży na stole”, „pokaż, które zwierzęta na tym obrazku stoją na łące”)

13. Opisywanie otaczającej rzeczywistości
Wspólne obserwowanie prostych zdarzeń, czynności, a następnie opisywanie ich przez dziecko (np. podczas spacerów, patrzenia przez okno).

14. Gra w domino
Zarówno obrazkowe, jak i literowe, można zrobić samemu w domu.

15. Ćwiczenia pamięci wzrokowej
Pokazujemy dziecku obrazek na kilka sekund 
i zakrywamy. Następnie pytamy: co było na obrazku? Ile było np. lalek, samochodów itp.?

Należy pamiętać, aby proponowane przez nas zadania były dla dziecka przyjemnością i okazją do miłego spędzenia czasu z rodzicami. Przy okazji ćwiczeń, które doskonalą percepcję wzrokową można nie tylko zapomnieć o nudzie (np. licząc żółte samochody, które widzimy za oknem), ale przede wszystkim dobrze się bawić i pogłębiać swoje relacje z dzieckiem (np. układając razem z nim puzzle ze 100 elementów).

 

Bibliografa:
FROSTIG M., HORNE D. (1989). Wzory i obrazki. Program rozwijający percepcję wzrokową. Poziom podstawowy (podręcznik). Warszawa

 

 

                                                                       Magdalena Bogdanowska

 

COŚ  DLA  PRZEDSZKOLAKA:

 

Z okazji 11 listopada – Święta Odzyskania Niepodległości przez Polskę, proponujemy kilka ćwiczeń graficznych dotyczącej tejże tematyki:

 

 

 

 

 

 

„Katechizm polskiego dziecka”

Władysław Bełza

— Kto ty jesteś?

   — Polak mały.
— Jaki znak twój?
   — Orzeł biały.
— Gdzie ty mieszkasz?
   — Między swemi.
— W jakim kraju?
   — W polskiej ziemi.
— Czym ta ziemia?
   — Mą Ojczyzną.
— Czym zdobyta?
   — Krwią i blizną.
— Czy ją kochasz?
   — Kocham szczerze.
— A w co wierzysz?
   — W Polskę wierzę.
— Coś ty dla niej?
   — Wdzięczne dziecię.
— Coś jej winien?
   — Oddać życie.

 

PRZEDSZKOLNA  KUCHNIA  POLECA:      

 

                 

W listopadowym numerze polecamy ponownie, na Państwa życzenie przepis na pyszną zupę z dyni.

 

 

 

Do przygotowania tejże zupy potrzebujemy:

- 1 litr wywaru warzywnego lub drobiowego

- ćwiartkę dyni

- 2 łyżki masła

- 2 ząbki czosnku

- 1 mała cebula

- śmietana 12%

- sól i pieprz do smaku

- ser żółty (starty na tarce)

- chleb

 

            Chleb należy pokroić w drobną kostkę i podsmażyć na maśle - na patelni, tak aby powstały małe grzanki. Następnie grzanki należy odsączyć na papierze kuchennym z nadmiaru masła. Gotowe grzanki przesypujemy do miski i odstawiamy. Potem obieramy dynię ze skóry i kroimy w małą kosteczkę. Na patelni rozgrzewamy masło lub olej rzepakowy. Podsmażamy pokrojony czosnek i cebulę. Do tego dorzucamy pokrojoną dynię. Wszystko dusimy od 10 do 15 minut. W między czasie w osobnym garnku podgrzewamy bulion, a następnie dodajemy do niego podsmażoną dynię. Wszystko razem gotujemy około 10 do 15 minut. Wywar doprawiamy do smaku solą i pieprzem. Następnie zestawiamy garnek z ognia i miksujemy wszystko na gładką masę – najlepiej blenderem. Chochlą wlewamy zupę do talerza. Na środek kładziemy łyżkę śmietany 12%. Na śmietanę wrzucamy łyżkę lub dwie łyżki grzanek. Wszystko posypujemy wcześniej startym na tarce żółtym serem.

 

 SMACZNEGO J !!!

 

 

POMOC  PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA:

Zajęcia rewalidacyjne i specjalistyczne – na czym polega różnica.

Dyrektor szkoły lub przedszkola ponosi odpowiedzialność za realizację orzeczeń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. Często pojawiają się jednak wątpliwości – czy wskazane w zaleceniach zajęcia powinny być zajęciami rewalidacyjnymi czy specjalistycznymi? Dowiedz się, co odróżnia zajęcia rewalidacyjne i zajęcia specjalistyczne. Dowiedz się, które organizuje się w związku z kształceniem specjalistycznym, a które należą do pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Zajęcia rewalidacyjne i zajęcia z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej to odrębne formy wsparcia. Przede wszystkim należy pamiętać, że:

• organizuje się je na podstawie odrębnych przepisów,
• podstawą do ich organizacji są inne potrzeby uczniów,
• czas ich trwania różni się od siebie,
• od nauczycieli, którzy je prowadzą, wymaga się innych kwalifikacji.

 

Podstawa prawna do organizacji zajęć:

Pierwsza różnica pomiędzy zajęciami rewalidacyjnymi i zajęciami z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej wynika z prawnej podstawy ich organizacji. Zajęcia rewalidacyjne organizuje się dla uczniów z niepełnosprawnością. Zajęcia specjalistyczne – dla wszystkim uczniów objętych pomocą psychologiczno-pedagogiczną. Zorganizowanie tych pierwszych jest obowiązkowe, jeżeli tylko uczeń posiada orzeczenie wydane przez poradnię. Wymiar zajęć określono w rozporządzeniu MEN z 3 kwietnia 2019 r. w sprawie ramowych planów nauczania w publicznych szkołach. Dyrektor nie może ani odmówić zorganizowania tych zajęć ani zmniejszyć ich wymiaru.

Inaczej jest w przypadku zajęć specjalistycznych. Żadne przepisy nie określają ich wymiaru. W praktyce oznacza to, że o tygodniowym wymiarze tych zajęć decyduje dyrektor. W tym zakresie powinien działać we współpracy z organem prowadzącym.

Zajęcia rewalidacyjne są formą wsparcia kierowaną wyłącznie do uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Takie orzeczenie wydawane jest ze względu na niepełnosprawność. Natomiast pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana wszystkim, niezależnie od tego czy posiadają orzeczenie czy też nie.

Czas trwania zajęć rewalidacyjnych i zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej:

Prawodawca rozróżnił czas trwania zajęć rewalidacyjnych i zajęć z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Godzina zajęć rewalidacyjnych dla uczniów z niepełnosprawnością trwa 60 minut. W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się prowadzenie ich w krótszym czasie. Trzeba jednak zachować ustalony dla ucznia łączny czas tych zajęć w okresie tygodniowym. Natomiast godzina zajęć specjalistycznych trwa 45 minut. Dopuszcza się prowadzenie tych zajęć, w czasie dłuższym lub krótszym. Tu też ważne jest zachowanie ustalonego dla ucznia łącznego tygodniowego czasu tych zajęć, jeżeli jest to uzasadnione jego potrzebami.

 

Kwalifikacje nauczycieli prowadzących zajęcia rewalidacyjne i specjalistyczne:

Od tego, czy mamy do czynienia z zajęciami rewalidacyjnymi czy specjalistycznymi zależy również to, jakie kwalifikacje musi posiadać nauczyciel. Zajęcia rewalidacyjne prowadzą specjaliści posiadający kwalifikacje odpowiednie do zakresu niepełnosprawności dziecka. Z kolei zajęcia specjalistyczne mogą prowadzić nauczyciele posiadający kwalifikacje zgodne z rodzajem prowadzonych zajęć. Co oznacza to w praktyce? Przykładowo, w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego dla dziecka słabowidzącego znalazło się zalecenie zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Mimo że nazwa tych zajęć sugeruje, że to zajęcia specjalistyczne, to powinien prowadzić je specjalista z przygotowaniem w zakresie tyflopedagogiki. Czas ich trwania wynosi 60 minut

 

Rodzaje zajęć rewalidacyjnych:

Zajęcia rewalidacyjne organizuje się dla uczniów z niepełnosprawnością. W ramach zajęć rewalidacyjnych w IPET należy uwzględnić w szczególności rozwijanie umiejętności komunikacyjnych przez:

1. naukę orientacji przestrzennej i poruszania się oraz naukę systemu Braille'a lub innych alternatywnych metod komunikacji – w przypadku ucznia niewidomego;
2. naukę języka migowego lub innych sposobów komunikowania się, w szczególności wspomagających i alternatywnych metod komunikacji (AAC) – w przypadku ucznia niepełnosprawnego z zaburzeniami mowy lub jej brakiem;
3. zajęcia rozwijające umiejętności społeczne, w tym umiejętności komunikacyjne – w przypadku ucznia z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera.

Nie jest to oczywiście katalog zamknięty. Zajęcia rewalidacyjne mogą dotyczyć również innego zakresu specjalistycznego wsparcia, jakiego wymaga niepełnosprawne dziecko.

Zajęcia rewalidacyjne dla uczniów z autyzmem – określone w programie zajęć rewalidacyjnych:

Wykaz zajęć rewalidacyjnych oczywiście uwzględniany w IPET. Oprócz tego zwykle opracowuje się także program zajęć rewalidacyjnych. Warto jednak wskazać, jakie zajęcia rewalidacyjne są najczęściej wybierane dla uczniów z autyzmem. Trzeba przecież pamiętać, że w przepisach wskazano tylko przykładowe rodzaje tych zajęć. Oczywiście, rodzaje zajęć rewalidacyjnych dla uczniów z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera, podobnie jak w przypadku innych rodzajów niepełnosprawności, są organizowane na podstawie zaleceń z orzeczenia oraz wyników WOPFU. Można jednak spróbować wskazać, które zajęcia są szczególnie zalecane. Uwagę należy zwrócić na:

rozwijanie:

• umiejętności komunikacyjnych
• percepcji wzrokowej
• percepcji słuchowej,
• koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• koordynacji wzrokowo-słuchowo-ruchowej,
• sprawności psychofizycznej,
• orientacji przestrzennej

wspomaganie i wspieranie nabywania:

• umiejętności czytania, pisania, liczenia,
• samodzielności osobistej i społecznej
• zdolności do radzenia do radzenia sobie w nowych i trudnych sytuacjach,

kształtowanie umiejętności:

• samodzielnego organizowania wypoczynku i rekreacji,
• asertywnego zachowania.

 

Rodzaje zajęć specjalistycznych:

Zajęcia specjalistyczne organizuje zarówno dla uczniów z niepełnosprawnością, jak i dla uczniów wymagających wsparcia z innych przyczyn. Katalog przesłanej uzasadniających objęcie ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną wskazano w § 2 ust. 2 rozporządzenia MEN z 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Potrzeba objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną wynika w szczególności:

• z niepełnosprawności;
• z niedostosowania społecznego;
• z zagrożenia niedostosowaniem społecznym;
• z zaburzeń zachowania lub emocji;
• ze szczególnych uzdolnień;
• ze specyficznych trudności w uczeniu się;
• z deficytów kompetencji i zaburzeń sprawności językowych;
• z choroby przewlekłej;
• z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych;
• z niepowodzeń edukacyjnych;
• z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego i kontaktami środowiskowymi;
• z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą.

Co ważne, katalog ten ma charakter otwarty. Prawodawca posłużył się formułowaniem „w szczególności”. Oznacza to, że udzielanie wsparcia może wynikać także z innych potrzeb ucznia.

Zajęcia specjalistyczne mogą być organizowane w formie zajęć:

• korekcyjno-kompensacyjnych,
• logopedycznych,
• rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne
• innych zajęć o charakterze terapeutycznym

(§ 6 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 rozporządzenia MEN z 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej).

Trzeba zauważyć, że w odniesieniu do rodzajów zajęć organizowanych dla uczniów z niepełnosprawnością, czasami trudno jest uzasadnić, dlaczego jedne zajęcia są rewalidacyjnymi, inne specjalistycznymi. Pamiętajmy, że uczeń jest całością i oddziaływania wobec niego należy traktować kompleksowo.

 

Podsumowanie, czyli zajęcia rewalidacyjne i specjalistyczne w krótkim zestawieniu:

Podstawowym, ogólnym celem zajęć rewalidacyjnych jest takie oddziaływanie na ucznia, aby osiągnął najwyższy dla siebie stopień sprawności. Dlatego właśnie są to zajęcia zarezerwowane dla uczniów z niepełnosprawnością. Dzięki oddziaływaniom o charakterze terapeutycznym, usprawniającym czy korekcyjnym ma dochodzić u nich bowiem do niwelowania deficytów. Z kolei zajęcia specjalistyczne to zajęcia z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej. Są zatem dedykowane nie tylko uczniom z niepełnosprawnością, ale wszystkim, u których stwierdzono konkretne potrzeby rozwojowe bądź edukacyjnych. Innymi słowy – dla ucznia z orzeczeniem wydanym z powodu niepełnosprawności, organizowane są zarówno zajęcia rewalidacyjne, jak i zajęcia specjalistyczne. Natomiast dla ucznia nieposiadającego orzeczenia organizuje się wyłącznie zajęcia specjalistyczne.

 

 

https://epedagogika.pl/top-tematy/zajecia-rewalidacyjne-i-specjalistyczne-na-czym-polega-roznica-3538.html

 

INFORMACJE:

Serdecznie dziękujemy Rodzicom, którzy przynieśli do przedszkola: kartki ksero A4, chusteczki higieniczne, mokre chusteczki oraz mokry papier toaletowy. Są to rzeczy, które przydadzą nam się w co dziennej pracy.

            Drodzy Rodzice jeśli ktoś z Państwa wie, że jakiś bank lub firma chce się pozbyć dobrze działającego XERO (bo np. wymienia na nowe) prosimy o taką informację. Nam przydałby się nowy sprzęt bo stare xero już niestety powoli przechodzi na „emeryturę” i często odmawia posłuszeństwa ;).